Zaterdag kwamen we onder zomerse (lees: Belgische zomer) aan de start van Dwars door Wingene, een Interclub wedstrijd in en door Wingene over 152,4 km verdeeld over 12 ronden van 12,7 km. Onze selectie bestond uit een sterk zevental: Niels De Rooze, Maxime Farazijn, Emiel Planckaert, Koen Demuynck, Lars Van Coppenolle en beloften Stijn Moerman en Quinten Declercq.
Naast onze toppers stond nog heel wat mooi volk aan de start. Niet in het minst was het daarbij uitkijken naar de mannen van Tarteletto-Isorex CT die vorig jaar de koers volledig naar hun hand zetten door niet alleen te winnen met Thibau Verhofstadt maar door ook nog 3 andere renners in de top 5 te parkeren. Een andere opvallende starter was Piotr Havik, tegenwoordig één van de betere Europese gravelrijders die in 2019 nog de GP Zottegem won, een 1.1 profwedstrijd.
De taartjesmannen van Tarteletto maakten snel na de start duidelijk dat ze niet waren gekomen om minder te doen dan vorig jaar. Echter bleek wegblijven uit het peloton ook voor hen moeilijk in de eerste koershelft. Het ging dan ook razend snel op het vlakke parcours. Halfweg koers kregen we toch plots een afscheiding van betekenis toen een groep van 14 renners, met daarin Maxime Farazijn, uit de greep van het peloton kon glippen. Deze groep groeide nog aan tot 25 man. In deze 25: 6 renners van Tarteletto. Dit kon wel eens de goede ontsnapping zijn. Een jagend peloton en een felle regenbui zouden er uiteindelijk anders over beslissen. We kregen op amper 2 ronden van het einde toch weer een samensmelting.
Na de plensbui van even tevoren regende het in de laatste ronden enkel aanvallen. In de laatste ronde kregen we zo nog afscheiding van een groep met daarin niet alleen een aantal renners van Tarteletto maar ook Lars Van Coppenolle die terug naar zijn betere niveau aan het toegroeien is. Ook vanuit deze groep werd nog slag om slinger gedemarreerd doch telkens zonder het gewenste resultaat. Één van de laatste renners die nog de oversteek naar deze vlucht kon maken was Koen Demuynck. De dieselmotor van Koen was duidelijk aangeslagen want met het ingaan van de laatste kilometer achtte hij zijn kans gekomen om zijn gekende ultieme demarrage te plaatsen. Niemand had een antwoord op de krachtexplosie van onze trouwe clubrenner. Na bijna 4 jaar zonder zege op het elite-niveau mocht Koen nu op de streep de overwinning vieren voor zijn allereerste Belgische interclubzege ooit. Het betekende meteen ook de eerste interclubzege voor de club dit jaar.
Een meevierende Lars werd 21ste en in de pelotonsprint werden Quinten 61e, Stijn 92e, Maxime 101e, Niels die heel veel werk verrichte werd 105e, en Emiel 110e.
Uiteraard was ploegleider Rik dolgelukkig: “De kogel is door de kerk, ons doel om een interclub te winnen is bereikt. Dat we dit dan nog kunnen doen met Koen die al jaren bij ons zit maakt ons extra blij. Ik ben een heel trotse ploegleider. Geen 1 zonder 2? Wie weet, we gaan er in elk geval voor. Momenteel zitten onze mannen in de goeie flow. Deze week wonnen Niels en Mathias al en nu wint Koen hier een interclub. Hopelijk inspireert het onze jongens om voort te doen op dit elan!”
Tekst Juan Alleman, Rik Roose foto’s Wielerfoto’s Els
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20230709_94691284
https://wielerverhaal.com/…/west-vlaamse-ezc-renner…/
https://www.focus-wtv.be/…/koen-demuynck-42-wint…
