Na 4 seizoenen zonder Interclub kon de organisatie in Geluwe gisteren weer een Interclub-wedstrijd van 156 kilometer verdeeld over 10 ronden aanbieden. Voor ons kwamen volgende renners aan de start: Niels De Rooze (die vorig jaar in Geluwe tweede werd in de 1.12B wedstrijd), Mathias Vanoverberghe, Emiel Planckaert, Sven Noels, Lars Van Coppenolle, Kenneth Caethoven en Koen Demuynck.
Van bij de start lieten onze renners zien dat we met ambitie naar Geluwe waren afgezakt. Na slechts een halve ronde wist Mathias een eerste keer te ontsnappen en pakte hij een voorsprong van 25 seconden. Gezien niemand in het peloton zin had om Mathias te vergezellen en de race nog lang leek, besloot hij zich even later terug in te laten lopen. Lang bleef hij evenwel niet in de groep. In de tweede ronde waagde hij al een nieuwe poging en dit keer kreeg hij in de persoon van Ewout De Keyser wel een metgezel mee waarmee hij een lange vlucht kon opbouwen. Dit duo was overigens niet aan zijn proefstuk toe: ook in Gent-Staden staken ze al samen de lont aan het kruitvat. Na korte tijd met twee voorop kregen Mathias en Ewout het gezelschap van nog drie renners, waaronder Sven Noels. Dit vijftal bouwde samen een voorsprong uit van 45 seconden. Dit werd een gevaarlijke situatie voor de mannen in het peloton die nog een rol wilden spelen. Gevaarlijk is ook een gepaste omschrijving voor de verandering van het weer die we vervolgens kregen. Dreigende onweerswolken pakten zich samen boven het parcours. Net toen een hevig onweer losbarste maakte een groep van ongeveer vijftien renners waaronder Koen, Niels en Lars zich los uit het peloton om de jacht op de vluchters in te zetten. De renners werden overvallen door een wolkbreuk, terwijl de bliksem rondom hen insloeg. De wegen veranderden nog net niet in stromende rivieren maar de harde regen beperkte de zichtbaarheid heel sterk en verschillende renners gingen wijselijk aan de kant.
In deze helse omstandigheden nam de wedstrijdjury de enige mogelijke beslissing, met name het staken van de wedstrijd na amper anderhalf uur. Daarbij kon zelfs niet worden gesprint voor de plaatsen gezien de aankomstzone onder water stond. Ploegleider Rik Roose bleef uiteraard op zijn honger zitten: “Los van het feit dat de stopzetting onvermijdelijk was, is dit uiteraard een domper op de feestvreugde voor de organisatie maar ook voor ons als team. Toen het onweer losbarstte bevonden we ons in een kansrijke positie vooraan met 2 renners in de vlucht en 3 renners in de tegenaanval. Wie weet hoe dit had kunnen uitdraaien? We zullen het nooit weten.”
tekst Juan Alleman, Rik Roose Foto’s Patwielerphotography